No i stało się. Zostałem oficjalnym posiadaczem swojej własnej szody parkingowej. Sam ją sobie nabiłem. Nikt mi nie pomagał. A co? Taki jestem zdolny.
A stało się to tak.
Jako, że do roboty mam blisko to chodzę tam na nogach. No, ale złożyło się tak, że musiałem zawieźć rodzinkę na badania na drugi koniec miasta, skoczyć do pracy i potem wrócić znów po rodzinę. No i jako, że nie opłacało mi się jechać pod dom, to pojechałem prosto do roboty. Tam oczywiście wozów jak psów i każdy każdego zastawia. No więc stanąłem sobie grzecznie, tak że nawet osoba przede mną dałaby radę przy odrobinie sprytu wyjechać. I wszystko byłoby fajnie, ale przyjechało jeszcze kilka osób, no i ten przede mną nie miał już jak wymijać, więc poszedłem go odblokować.
A jako, że powszechnie wiadomo, iż “jak się człowiek śpieszy to się diabeł cieszy”, to jako stary metal - i to oderwany od roboty - starałem się być szybki, żeby jak najprędzej wycofać, by sobie wyjechał, wjechać z powrotem i wracać do swoich spraw. No i w tym pośpiechu nie zauważyłem przycupniętego tuż za samochodem kontenera na śmieci. Małe puk i się do niego przytuliłem, a nawet skłoniłem do delikatnego przechylenia się na ziemię.
Całe szczęście nie ucierpiał na tym żaden inny samochód tylko tenże kontener, no a Mitsi co prawda trochę urażona, bo starł się jej na tylnym zderzaku trochę makijaż, ale jakoś mi to wybaczyła, bo żadnym wgnieceń nie ma.
Cóż będzie przez jakiś czas nieco brzydsza. Kasy na polerkę i malowanie póki co nie ma. A nie będę się pitolił z każdą pierdołą z osobna, tylko jej kiedyś fundnę całkowitą kurację odmładzającą.
Poniżej zdjęcia z obdukcji dokumentujące przemoc w rodzinie.
